নিশ্বাস (অসমীয়া ব্লগ)

        পটভূমি সত্তৰৰ দশকৰ কোনোবা এটা বছৰ। তেতিয়া পৰীক্ষাৰ প্ৰশ্নকাকতবোৰ ‘লিথু মেছিন’তে উলিয়াই লয়। মহাবিদ্যালয়খনত ছাত্ৰৰ সংখ্যাও কম। ছাত্ৰীৰ সংখ্যাও তথৈবচ! নতুনকৈ তেতিয়া ছাত্ৰীৰ নামভৰ্তি আৰম্ভ কৰিছিলহে! ছাত্ৰাবাসত থকা ছাত্ৰবোৰৰ বেছিভাগেই ধিতিঙালি কৰি দিন কটাইছিল। মহাবিদ্যালয়ৰ দ্বিতীয় বৰ্ষৰ গোটেই শ্ৰেণীটোৰ আঠজনমানে বছৰটোৰ প্ৰায় আটাইকেইদিনেই মাৰ-পিট, ধিতিঙালি কৰিয়েই কটায়। ঠিক পৰীক্ষা চমু চাপি অহাৰ লগে লগে ঘনাই ঘনাই তেওঁলোক ৰুদ্ধদ্বাৰ বৈঠকত মিলিত হয়। এইবাৰ আঠজনীয়া দলটো দুই-তিনিটা ভাগত বিভক্ত হৈছিল। অৱশ্যে তেওঁলোকৰ মাজত মনোমালিন্য হোৱা নাছিল। কামৰ সুবিধাৰ বাবেহে তেনে কৰা হৈছিল। ভেষজবিদ্যাৰ পৰীক্ষাত তেওঁলোক আটাইকেইজনৰেই এইটোৱেই শেষ সুযোগ। দাস চাৰে নিজেই প্ৰশ্নকাকত তৈয়াৰ কৰিছিল। এইবাৰ কিন্তু তেওঁ আন কাকোকেই এই কামত বিশ্বাস কৰা নাছিল। কেইদিনমান আগৰ ঘটনাটোৰ বাবে বিশ্বাস চাৰৰ ওপৰত আস্থা একেবাৰেই হেৰুৱাই পেলাইছিল। দাস চাৰ ভেষজবিদ্যা বিভাগৰ মুৰব্বী অধ্যাপক। বিশ্বাস চাৰো একে বিভাগৰ সহযোগী অধ্যাপক। দ্বিতীয় বৰ্ষৰ চূড়ান্ত পৰীক্ষাৰ বাবে প্ৰশ্নকাকত তৈয়াৰ কৰাৰ দায়িত্ব বিশ্বাস চাৰক