নিশ্বাস (অসমীয়া ব্লগ)

উপাক - পাক :: ছাত্রাবাসৰ এডোখৰ (৪) নৰহৰি বর্মনে ফোঁপাই জোঁপাই আহি ডঃ গোস্বামী চাৰৰ পদুলিমুখত উপস্থিত হ ’ ল। জপনাখন খুলি চিঞৰিলে - “ চাৰ , চাৰ আপোনাৰ হোষ্টেলত সাংঘাতিক কাণ্ড এটা হৈছে। ” ডঃ গোস্বামী চাৰ শৰীৰতত্ব বিজ্ঞানৰ অধ্যাপক আৰু আমাৰ মহাবিদ্যালয়খনৰ ছাত্রাৱাস এটাৰ তত্ত্বাৱধায়ক। “ কি হৈছে বর্মন , ভালদৰে কওঁকছোন ” – গোস্বামী চাৰে অণুজীৱবিজ্ঞানৰ প্রশিক্ষক বর্মনক সুধিলে। “ হোষ্টেলৰ ছাদত ছোৱালী এজনীক বহু কেইজনে আগুৰি ধৰি কিবাকিবি কৰি আছে। কি কম চাৰ , মোৰ ক ’ বলৈ লাজেই লাগিছে। তাইৰ দোপাট্টাখনো দুজনমানে ধৰি টনাটনি কৰি আছে। কি যে হ ’ ব চাৰ। ঘোৰ কলিকাল , লাজ - মানবোৰ নোহোৱাই হ ’ ল আজিকালিৰ এই ল ’ ৰা - ছোৱালীবোৰৰ। মোৰ চাবলৈয়ে মন যোৱা নাছিল। ল ’ ৰাটোক টিউচনত লৈ যাওঁতেই দেখিছিলোঁ। এতিয়াও দেখি আহিছোঁ। সিহঁতৰ ব্যভিচাৰৰ অন্ত নপৰিবই নেকি ? আবেলি চাৰি বজাৰে পৰা এইবোৰ চলি আছে ! এতিয়া আপুনি কি কৰে কৰক চাৰ। হোষ্টেলটোৰ বৰ বদনাম হ ’ ব। বহুতেই দেখিছে। ” – এক উশাহতে বর্মনে কথাখিনি কলে। “ চেহ ! ডাঙৰ কথাটো হ ’ ল নহয় ! এতিয়া কি কৰা যায়। “ স্বভাৱতে ঠাণ্ডা আৰু নির্জু প্রকৃতিৰ গোস্বামী চাৰে ভাবিবলৈ